Byłam przekonana, że nie, bo dotąd mi się to nie zdarzyło, choć interesuję się Trekiem już długi czas. Okazuje się jednak, że to możliwe, o czym przekonałam się dziś na własnych komórkach mózgowych.
Sen był fascynujący, nieco niesamowity, i co ciekawe, dwuczęściowy. A wyglądało to tak:

Nie wiedzieć czemu, patrzyłam na wszystko z pozycji horyzontalnej, ale nie potrafiłabym określić gdzie się znajdowałam. Czułam się wygodnie i bezpiecznie.
Na lewo ode mnie wznosiła się ściana z nowiutkiej, czerwonej cegły z olbrzymim oknem - otwartym, a może raczej pozbawionym szyb?
W oknie, opierając się łokciami o niewidoczny dla mnie parapet, stali trzej roześmiani mężczyźni: James Doohan, Leonard Nimoy i DeForest Kelley.
Głos Nimoya wybijał się z tego tercetu, podobnie jak on sam górował wzrostem nad towarzyszami.
Wymieniali krótkie uwagi i zaśmiewali się do rozpuku. Nie rozróżniałam słów, ale wiedziałam, co wprawiło ich w tak dobry humor - kawał, jaki zrobili Williamowi Shatnerowi.
Otóż namówili jednego z aniołów, by pod sprytnie zmyślonym pretekstem utrudniał wpuszczenie Billa do Nieba. Shatner wykłócał się zatem u bram Raju, pełen niedowierzania i nieco już zeźlony, i była to naprawdę zabawna scenka.
Chwilę później odwróciłam głowę jeszcze bardziej w lewo i zobaczyłam na tle chmur coś na kształt telebimów, na których przesuwały się memorabilia poświęcone Williamowi Shatnerowi. Szczególnie dobrze zapamiętałam jedno: czarny, łaciński napis gotycką czcionką na falującej wstędze, z którego zrozumiałam tylko słowa "Kirk" i "piątek".
W tym momencie pozornie się obudziłam. Leżałam w łóżku, a za moimi plecami komentator w TV informował o śmierci Williama Shatnera. Ktoś wszedł do pokoju i zapytałam go, czy dziś jest piątek. Powiedział, że tak.
Wtedy do głowy przyszła mi natychmiast tylko jedna myśl: "Piątek, czyli obaj zmarli dokładnie tego samego dnia".
Na tym sen się urwał.

Druga część była inna.
Z kilkoma osobami weszłam do kawiarni, lub pubu, gdzie miłośnicy Treka zebrali się, by uczcić pamięć owych czterech nieżyjących idoli - ale nie smutkiem, tylko zabawą.
Czwórka fanów, w tym dwie piękne dziewczyny w TOS-owych sukienkach, śpiewało wesołą piosenkę o Kirku, Spocku, McCoy`u i Scotty`m - reszta wtórowała im, powtarzając ostatni wers refrenu.
Piosenka była długa i miała wiele zwrotek. Wszyscy dobrze się bawili.
Kiedy dobiegła końca, do środka weszło kilku młodych ludzi - byli niemili i agresywni, jakby szukali zaczepki. Osoby, z którymi przyszłam postanowiły wyjść, więc wyszłam razem z nimi.
I tym razem obudziłam się naprawdę.

_________________
Znajdziemy może inny sens
i inne szczęście będzie nam dane.
I zapomnimy gorycz klęsk
wśród obcych planet.

Piękny sen. Mam nadzieję, ze się spełni, znaczy że Bill pójdzie do nieba, a koledzy będą tam na niego czekać, już bez urazy o dawne grzechy.
Mnie sie czasem śni coś trekowego, na przykład ostatnio śniło mi się, ze William Shatner przyjechał do Polski na konwent, a właściwie robił to kilka razy. Za każdym razem jak przyjeżdżał, nękałam go o autograf i miałam w końcu wrażenie, że jest na mnie zły. A potem w jakiś sposób najważniejsi goście konwentu, w tym Leonard Nimoy, znaleźli się u mnie w mieszkaniu. Było mi bardzo wstyd, że u mnie jest taki chlew i nie zdążyłam posprzątać. Potem Leonard zgadał się jakoś z moją mamą i oboje poszli wyprowadzić psa, a reszta gdzieś znikła. Zostałam sam w kuchni z Shatnerem i zaczęłam go przepraszać. Na to on roześmiał się i zapewnił, że bałagan nic mu nie przeszkadza, było mu bardzo miło, że tyle razy podchodziłam po autograf i za chwilę gadaliśmy już jak starzy znajomi.

Eviva

Twój sen też był bardzo ciekawy.
I o ile wolno mi o tym wspomnieć, w pewnym sensie jakby proroczy.
Wierzę, że Twoja Mama i Leonard gdzieś ponad tęczą spotkali się i dobrze się dogadują.

_________________
Znajdziemy może inny sens
i inne szczęście będzie nam dane.
I zapomnimy gorycz klęsk
wśród obcych planet.

Dotąd myślałam, że mój startrekowy sen to jednorazowy przypadek, okazało się jednak, że nie.
Otóż całkiem niedawno, ni stąd, ni zowąd, przyśnił mi się abramsowy neo-Spock.
Ubrany był w przepisowy mundur oficera naukowego ery TOS-u i siedział obok mnie w nieokreślonym, jasnym pomieszczeniu, przypominającym chyba salon oficerski.
Choć wiedziałam, że to Quinto, a nie Nimoy, wcale mi to nie przeszkadzało - może dlatego, że jego beznamiętna twarz jakoś wyszlachetniala, nabrała nieco subtelniejszych rysów.
Nie padło między nami ani jedno slowo, ale czułam emanującą z jego postaci życzliwość, ciepło, przyjaźń - zupełnie jakby chciał mnie swoją obecnością wesprzeć i pocieszyć.
Wtedy się obudziłam, a pierwsze słowo, jakie przyszło mi na myśl brzmiało "t`hy`la" - przyjaciel.
Dziwny, chociaż bardzo miły sen.

_________________
Znajdziemy może inny sens
i inne szczęście będzie nam dane.
I zapomnimy gorycz klęsk
wśród obcych planet.

Sny z zakresu filmowej fantastyki potrafią - jak się przekonałam - dotyczyć nie tylko Treka i pojawiać się zupełnie bez powodu.
Ostanio bowiem przyśniła mi się Godzilla niczym z japońskich filmowych serii żywcem wyjęta.
Obserwowałam ją z balkonu swego mieszkania, znajdującego się w miarę bezpiecznej odległości.
Zmutowany potwór kroczył tymczasem swoim zwyczajem pośród osiedlowych bloków, niskich domków i kęp drzew, depcząc niespiesznie i niwecząc strumieniem lasera wszystko, co stanęło mu na drodze, a jego ryk wstrząsał powietrzem.
Obserwowałam to wszystko z zaciekawieniem, nie wolnym od lęku, zastanawiając się, co też zrobić, gdyby jaszczur zmienił kierunek marszu. Ucieczka wydawała się bezsensowna, czy nie lepiej więc spokojnie zaczekać na to, co i tak okaże się nieuchronne?
Obudziłam się nie rozstrzygnąwszy tego dylematu.
Najdziwniejsze jest jednak to, że od dawna nie tylko nie oglądałam żadnego filmu z Godzillą, ale nie miałam nawet okazji z kimkolwiek o tej serii rozmawiać.
Skąd więc takie skojarzenie. Kto to wie?

_________________
Znajdziemy może inny sens
i inne szczęście będzie nam dane.
I zapomnimy gorycz klęsk
wśród obcych planet.

Moja seria star-trekowych snów wzbogaciła się o nowy epizod. I to, można by rzec, bez szczególnej inspiracji, bo żadnego z filmów z TOS-ową ekipą ostatnio nie oglądałam. Ale do rzeczy.
Otóż, w moim śnie, mocno już emerytowani główni bohaterowie na pokładzie USS Enterprise przekształconego w mobilny okręt-muzeum wyruszają z wizytą kurtuazyjną do stolicy niedawno przyjętego do Federacji państwa. Przedstawiciele owego pokojowo nastawionego ludu, obecni na pokładzie podczas podróży, życzliwi byli i przyjaźni - a pomimo niewątpliwie lacertilialnego pochodzenia odznaczali się także miłą ludzkiemu oku powierzchownością oraz szlachetną i delikatną budową.
Ich nietypowa uroda pozwoliła im nawiązać bardzo bliskie relacje nie tylko z admirałem Kirkiem [w którym na chwilę znów obudził się stary Casanova], ale także z komandor Uhurą.
Ja sama obserwowałam te wydarzenia jako zaciekawiony, acz podrzędny członek młodej załogi, której zadaniem było szkolić się i szlifować już nabyte umiejętności podczas tej podróży.
Choć sen zakończył się zanim dane mi było poznać finał owej eskapady, był jednym z najmilszych jakie ostatnio mi się zdarzyły. I mam nadzieję, że nie ostatnim w star-trekowym świecie wyobraźni.

_________________
Znajdziemy może inny sens
i inne szczęście będzie nam dane.
I zapomnimy gorycz klęsk
wśród obcych planet.